Eens in de zoveel tijd kom je een boek tegen waar je blij van wordt, je ongemakkelijk door voelt en door aan het denken en oefenen gezet wordt. Het boek van Jeffrey Wijnberg uit 2013 is er één.
Wat een feest en alleen de titel maakt het kopen en lezen van dit boek de moeite waard.
Hoe erger hoe beter bestaat uit drie delen:
- In het diepste van de ziel is niets te zien. In dit deel neemt Jeffrey Wijnberg ‘de maatschappij’ en zijn eigen beroepsgroep in het bijzonder flink op de korrel. Over hoe ‘we’ omgaan met het leven en het bloed, zweet en tranen dat daarmee gepaard gaat. Over hoe weinig verantwoording wij nemen voor hoe het met ons in ons eigen leven gaat en hoe gemakkelijk hulpverleners die verantwoordelijkheid voor ons en van ons overnemen. Daar wordt flink de draak mee gestoken en doet tegelijkertijd een appèl op lezers’ gezond verstand en gevoel van zelfredzaamheid.
- De kunst van het kwetsen gaat over kwetsen en krenken en gekwetst en gekrenkt worden, over pesten en over macht. Wijnberg begint dit deel overigens met te zeggen dat dit geen vrolijk stuk van het boek is. Voor mij was het juist hilarisch. Omdat ik zoveel naar gedrag herkende (in de verbale oorlogen die tussen mensen gevoerd worden) van alle mensen die ik om mij heen (gehad) heb. En ook van mezelf? Alle geestelijk terroristen die je in je leven gekend hebt kom je in dit hoofdstuk tegen. Het prettige is dat er voldoende suggesties worden besproken om jouw eigen geestelijk terroristen het hoofd te bieden.
- Verborgen agenda’s verhaalt over waarom mensen niet altijd doen wat ze zeggen en niet altijd zeggen wat ze doen. Kortom: waarom mensen verborgen agenda’s gebruiken. Bewust en onbewust. En voor iedereen die denkt dat ie niet met verborgen agenda’s werkt…. Lees dit hoofdstuk maar!
En waarom vind ik dit boek een feest?
Omdat het uitgaat van je eigen verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag en handelen. Omdat er met humor en spot, met liefde en respect een appèl gedaan wordt op je eigen vermogens om je leven te leven en andermans gedrag te zien en doorzien. Omdat je een heleboel inzichten en ideeën cadeau gedaan worden om zelf aan de slag te gaan i.p.v. anderen verantwoordelijk te maken. Waarbij hulp vragen aan wie dan ook tot de mogelijkheden behoort, maar niet om jouw eigen verantwoordelijkheid af te schuiven op hulpverleners.
En ook vind ik het een feest om dit boek te lezen omdat je af en toe met kromme tenen, met samengeknepen billen leest wat Wijnberg nou toch weer voor een absurde, directe, botte, enge, heftige, vul-maar-in-aanpak propageert. En nadat je die aanpak eerst misschien hebt afgewezen, denk je er toch over na en slaat toch aan het oefenen. Op je eigen manier.
