Onlangs zat ik in een overleg, waarbij het de bedoeling was om kennis te delen en een presentatie voor te bereiden. De meeste aanwezigen deden enthousiast mee, op één vrouw na.

Helemaal aan het eind van de bijeenkomst liet ze de bom vallen: ze was helemaal niet gekomen om kennis te delen, maar vooral om te zien wat de anderen te bieden hadden en hoe ze haar eigen aandeel kon verbeteren.
Verbijstering alom. De hele middag hadden we veel energie in elkaar gestoken. Ik merkte dat een andere deelnemer naar me zat te kijken, alsof hij verwachtte dat ik iets zou doen.

Dat kom ik vaker tegen. Mensen verwachten van mij dat ik als conflictcoach iets doe als er een conflict dreigt. Maar waarom zou ik?

Natuurlijk heb ik me afgevraagd of ik wat met dit dreigend conflict wilde doen en vervolgens besloten het te laten. Want het voelde niet als mijn conflict. Met andere woorden: ik voelde geen eigenaarschap. En ook dat hoort bij conflictvaardigheid: zelf je keuzes maken wanneer en waar je je energie in steekt.

Hoe zit dat bij jou?